Dag 23 Seattle - Los Angeles

Vanmorgen voor de laatste keer buiten bij onze camper ons ontbijt genuttigd. Wat was het toch weer een fijne camper. Ik vind het echt de ideale manier van reizen (zolang ik niet hoef te rijden haha). Je hebt alles bij de hand en het is lekker knus. Gewoon met je gezinnetje op een paar vierkante meter. Natuurlijk gaf dat ook wel eens ergernissen (tja, wij zijn ook maar mensen), maar je merkt ook aan de kinderen, dat als ze op elkaar zijn aangewezen het heel goed klikt onderling. En je hebt eens tijd om echte gesprekken te voeren over van alles en nog wat. Zo hebben Tom en Loes bijvoorbeeld al hun verjaardagspartijtje gepland. Ja, kan maar op tijd gebeuren. En de tijd dat ze het samen vierden is voorbij, dus dat wordt voor ons ouders een heel weekend vol feestende pubers. Kijk er nu al naar uit……Maar goed, nu eerst maar eens de camper gaan inleveren. Dat was vlak bij onze camping, dus geen probleem. Daar aangekomen even een tijdje moeten wachten, want ook hier waren natuurlijk meer mensen met hetzelfde doel. En dit vind ik nu ook zo leuk aan zo’n vakantie, iedereen knoopt een praatje met elkaar aan. Zo nu dus ook, we kwamen in gesprek met een gezin dat een rondreis door Amerika had gemaakt en dadelijk vertrok met een cruiseschip naar Alaska. Klonk echt geweldig. Maar onze reis ging vandaag naar Los Angeles. Het openbaar vervoer was geen optie, dus uiteindelijk zijn we met een taxi naar het vliegveld gebracht. Nadat we snel onze koffers hadden ingecheckt, kon het grote wachten beginnen. Het was nog maar half 1 en we zouden pas om 17.15 uur gaan vliegen. De tijd hebben we doorgebracht met spelletjes, lezen, mensen kijken (ook een hele leuke bezigheid op een vliegveld) en wat gegeten. Precies om 17.15 uur gingen we de lucht in en om 19.50 stonden we op Californische bodem. Wat ons meteen opviel was dat het hier al bijna donker was. In Canada zaten we natuurlijk veel noordelijker, dus was het altijd tot ongeveer 22.00 uur licht. We waren nog niet bij de lopende band of onze koffers waren er al. Op naar de verhuurmaatschappij om onze auto op te halen. Daar duurde het helaas wat langer. We werden door verwezen naar de “trouble shooter” van Alamo, waarom weten we ook niet, maar die beste man had alle tijd. Dat bleek ook wel toen hij ons incheckte. Hij vroeg of wij in Nederland ook van die grote auto’s reden. Toen wij zeiden dat wij ook veel kleine auto’s in Nederland hadden en Hans wat merken opnoemde, ging hij deze meteen googelen. Hij schoot echt in de lach, snapte niet dat wij Nederlanders, die volgens hem altijd zo groot zijn, in zulke kleine auto’s konden rijden. Dat zou hier in Amerika echt veel te gevaarlijk zijn. Nadat hij uitgelachen was, kregen we de sleutel van onze Chevrolet Suburban LT. Een witte met een goud tekentje erop. Echt een verschrikkelijke gangster auto vind ik, maar dat mag ik natuurlijk niet zeggen. Ik geef echt niets om auto’s, maar auto’s en mannen schijnt toch een gevoelig onderwerp te zijn. Nu op weg naar ons huisje wat we geboekt hadden. Terwijl we onderweg waren, bleek dat we allemaal toch nog wel honger hadden. We hadden natuurlijk voor het laatst om 13.00 uur gegeten en het was ondertussen 22.30 uur. En natuurlijk kan je in Amerika, het land van de ontelbare mogelijkheden, ook nog op deze tijd naar de supermarkt. Vlak bij ons huis is er een supermarkt die maar liefst tot ’s-Nachts 2.00 uur open is. Je zou er maar werken. Maar wat eet je dan nog, we besloten om soep met wat stokbrood te eten. Nadat we ons huis verkend hadden (helaas was het al donker buiten en konden we weinig van de omgeving zien) had iedereen een bed uitgekozen en kon iedereen lekker gaan slapen.