Dag 25 Grote bootreis

Vandaag volgens de nautische wetten een mooi dagje om een boot te huren. Dus in alle vroegte naar de boot verhuur en daar stond hij al klaar. Een mooie 11 voeterige schuit voor kapitein Hans en zijn gewillige bemanning. Na wat instructies en een route getekend in het zand vonden ze dat we genoeg wisten om de open zee op te gaan. Wat is er immers te weten voor mensen die het nageslacht zijn van helden zoals Piet Hein en Willem Barentsz en nog vele andere. Ehhh de laatste is misschien niet een heel goed voorbeeld, omdat deze niet verder kwam dan Nova Zembla maar ja, wel allemaal jongens van stavast. Gelijk de haven uit kwam er al muiterrij onder de bemanning over de te varen koers. Aan welke kant van het eiland zouden we beginnen. De kapitein dacht mooi te starten op de Atlantische oceaan, terwijl de crew meer dacht aan de golf van Mexico waar het iets minder hard waaide dan de schamele windkracht 4 op de Alantic. Na een goede democratische beslissing werd het de Golf van Mexico. Schip ahoi en daar gingen we het zeegat uit en het volgende weer in. Onder de brug van de highway 1 door naar het kalme water. We hadden een GPS aan boord, maar waarom zou je die gebruiken als je al zoveel ervaring hebt als deze bemanning. Dus alles ging van een leie dakje en al snel vonden we de aanlegsteiger van ons eigen huisje waar we gelijk maar besloten om even een frisse duik te nemen in ons zwembad. Waarna we met nieuwe proviand het ruime sop kozen. Dat was wel voordat we voor de eerste keer moesten aanleggen en we dit deden op geheel eigenwijze door gebruik te maken van de wal om de boot alvast in de juiste richting aan te meren. Dit aanmeren was voor 1 van de bemanningsleden voldoende reden om aan te geven dat ze noooooooit meer op een boot zou gaan, dus marine bioloog zal ons Eva wel niet meer worden. Nadat we bij het aanleggen bijna ook nog in botsing kwamen met 3 lamantijnen (zeekoeien) was het feest compleet. Maar nadat we lekker afgekoeld waren konden we onze reis vervolgen en leek het ons een goed idee om de gps te volgen. Waar ook de diepte van het water in vermeld stond. Wat wel verdomde handig was, omdat het hier stikt van de zandbanken waar menig Spaans galjoen zijn Waterloo heeft gevonden. Maar niet deze stoere zeebonken. We voeren langs zandbanken alsof ze er niet waren en hadden zelfs al voldoende zelfvertrouwen om er bij 1 midden op zee voor anker te gaan. Dit om er te zwemmen en te snorkelen, omdat we begrepen hadden dat deze zandbank rond 2 uur droog zou komen te liggen. Maar ja, hoe doe je dat met zo’n anker. Even voor al jullie landrotten die het niet weten, een anker is bedoeld om er voor te zorgen dat de boot/schip op zijn plek blijft liggen en dan wel te verstaan op dezelfde plek. Dit was een concept wat in het begin niet echt wilde werken. We dreven dan ook steeds de vaarroute van andere bootjes in. Maar nadat we de moderne scheepsalmanak (internet) geraadpleegd hadden wisten we hoe het moest. En zowaar lukte het bij poging 20 en gingen we voor anker en konden de manschappen tijdelijk met verlof en gaan zwemmen. Tijdens het zwemmen en snorkelen riep onze Tom in eens: hé kijk een Rog en gelijk gingen onze gedachten naar een bioloog uit Australië die de ontmoeting met en rog niet erg goed is doorgekomen. Gelukkig bleek het in deze niet te gaan om een grote rog maar om een kleintje van een cm of 30 dus mannen lekker zwemmen kan niks gebeuren. Nadat alle verloven weer waren ingetrokken en we nog voldoende tijd hadden om nog verder te varen kozen we andermaal het ruime sop. Na ongeveer een uur en nadat we dolfijnen gezien hadden en een hamerhaai, hoorde we een raar geluid. Eerst dachten we dat het uit de kombuis kwam, maar al snel bleek het de motor te zijn die er dan ook prompt mee op hield en we stil kwamen te liggen, dead in the water. De enige die ons gezelschap hield op dat moment was een reuzenschildpad die steeds naast de boot zijn kop op stak. Maar net als we de telefoon in de aanslag hadden weer onderdook waardoor we geen bewijs hebben voor deze ontmoeting en jullie dit visserslatijn maar van ons moeten aannemen. Maar nu even weer terug naar de koude feiten. Windkracht 4, geen power en ver van huis. Onze gedachten gingen uit naar de grote ontdekkingsreizigers van weleer en wat die gedaan zouden hebben. En dan dient de oplossing zich snel aan want naast de gps zat een boord radio waar we onze verhuurder op konden bereiken. Maar helaas de boordradio was net als het metertje van de brandstof kapot. En we vonden het afschieten van de zes vuurpijlen die we hadden gekregen nog iets te vroeg, dus toch maar even kijken of de mobiele telefoon op zee net zo goed werkt als op het land. En verrek, we hadden signaal en konden bellen met de verhuurder die ons gelijk de meest domme vraag stelde die er maar is: WAAR ZIJN JULLIE ERGENS? Echt veel dommer kun je ze niet krijgen, dit mede omdat bij het te water laten van de boot deze beste man de worden uitsprak: we kunnen jullie altijd vinden, want er zit een gps tracker in de boot. En dan de vraag waar zijn jullie, wat een minkukel. Maar ja, waar ben je dan eigenlijk midden op zee? Dat was een goede vraag waar onze meester navigator Tom een antwoord op wist. Ehh pap, je kan met een Iphone je locatie doorzetten, waarom doen we dat niet. En je geloofd het niet, maar dit werkt zelfs op zee. Nadat we de locatie aan ons reddingsteam hadden doorgezet, verscheen er na een uurtje een schip aan de horizon met twee kannetjes vloeibaar goud benzine. Omdat de tijd er toch al bijna opzat, zijn we achter onze redder aangevaren. Hij met 60 km per uur en wij met 20, waardoor we hem bijna kwijt waren op de weg terug die overigens liep door stukjes water waar we niet mochten komen met ons schip ivm de diepgang maar ja als hij het kan dan…. Nadat we een paar keer wat zand omhoog woelde, kwamen we aan bij de bootverhuur, waar de boot op vakkundige wijze in het dok afgemeerd werd. Ja, want je kan zeggen wat je wil, een boot afmeren dat konden ze gelukkig wel. Gelukkig maar, anders had ik het zelf moeten doen en hadden we nog meer schade aan de voorkant van de boot gehad die ze nu niet gezien hebben. Maar ja, weer een mooi avontuur meegemaakt en de kapitein is trots op zijn bemanning. Eva de scheepsschavuit en jongste matroos , Loes de bootsman die de bemanning menig maal bemoedigend heeft toegesproken dat alles goed zou komen , Tom de onbetwiste navigator die samen met zijn sextant via de sterren de juiste koers heeft uitgezet. En onze scheepskok Yvonne die ons van alle proviand heeft voorzien en de bemanning op tijd heeft voorzien van de nodige oliën tegen het verbranden. En uiteraard alle lof voor de schipper die stormen hoog en laagtij heeft getrotseerd en de boot veilig in de haven heeft laten leggen ahum. Maar nu de vraag die ons vooraf allemaal bezig heeft gehouden: Kopen we een boot of een nieuwe auto en de keuze is …….. laten we zeggen op de Hiswa zul je ons niet zien. Joho and a bottle off rum. En op naar het volgende jongensboek vol met spannende avonturen.