SAN FRANCISCO DAG 2

Hans en ik zijn vanochtend om 7.30 uur te voet de auto op gaan halen. We kregen een Volkswagen Pasat mee. Natuurlijk probeerde de verhuurder ons ook nog een Chrysler aan te smeren, maar het was voor ons alleen maar een vervoermiddel om naar San Francisco te komen. Terug bij de camping hebben we gegeten met de kinderen en toen op weg naar San Francisco. Dat gaat toch wel een stukje sneller met een auto en een parkeerplaats hadden we ook zo gevonden. Het was nu gelukkig ook niet zo druk. Nadat we geparkeerd hadden, hebben we even naar de routes gekeken die we konden nemen. Helaas zouden we deze niet meer halen voor Alcatraz. Hiervoor moesten we om 12.00 uur in de haven ons melden om dan om 12.30 uur te vertrekken. Dan maar even alvast naar Fisherman ’s Wharf. Overal zijn winkeltjes en straatmuzikanten, erg gezellig. Nadat we even een kopje soep hadden gegeten, gingen we op weg naar pier 33. Nu begrepen we waarom we al een half uur van te voren aanwezig moesten zijn. Ze wilden iedereen op de foto zetten, deze kon je dan later voor $ 20.00 kopen. Aangezien we vooraan stonden, konden we lekker op het bovendek staan. Eerst krijg je natuurlijk een heel verhaal te horen wat je wel en niet mag doen, maar toen vertrokken we. Gelukkig was de zee best wel kalm. Persoonlijk hou ik namelijk niet zo van boten, maar alles ging goed. (het zeewater is hier 13 graden, dus je wil er zeker niet invallen). Op Alcatraz aangekomen, wordt je ontvangen door een ranger. Deze begon, zoals we ondertussen gewend zijn van de Amerikanen, heel enthousiast te vertellen wat we allemaal konden doen en zien. Vertelde ook dat er genoeg toiletten op het eiland zijn, wel 600 (1 in elke cel), maar deze mochten we helaas niet gebruiken. We begonnen met de film. Daar werd verteld wat er door de jaren heen op Alcatraz gebeurd was. In het begin was het namelijk helemaal geen gevangenis. Daarna hebben we de audiotour gedaan. Deze konden we in het Nederlands volgen, dus ook voor ons Eva deze keer goed verstaanbaar. Deze audiotour heeft een prijs gewonnen voor werelds beste audiotour, maar het was ook zeker de moeite waard. Je kan zo op eigen houtje door Alcatraz heen en er wordt constant verteld wat je ziet, wat er ooit gebeurd is op die plek en waar je dan weer naar toe moet. Zo kom je ook bij de cel blokken en zie je waar in 1962 3 gevangenen ontsnapt zijn, maar die nooit gevonden zijn. Je ziet de gaten in de muur die ze gemaakt hebben, de nephoofden die ze in bed hadden neergelegd en de koker waar ze door ontsnapt zijn. Niemand weet of ze het ooit gehaald hebben, maar dat maakt het verhaal natuurlijk alleen maar leuker. Het was ook psychisch zwaar om hier te zitten. Je zag zo de kustlijn van San Francisco en blijkbaar kan je, als de wind goed staat, het geluid van de stad horen. Soms zelfs stemmen en muziek. Maar het water is erg koud en er staat een hele sterke stroming. Wij willen graag geloven dat ze het gehaald hebben, dat zou toch heel knap zijn. In 1963 is de gevangenis gesloten en zijn alle gevangenen overgeplaatst. Om 16.00 uur zijn we weer terug gegaan met de boot. Het bijzondere aan San Francisco is, dat er bijna altijd een dikke mist hangt. Dat was vanochtend ook het geval, maar vanmiddag trok deze voor een groot deel weg. Maar helaas kon je nog steeds de Golden Gate Bridge niet helemaal niet. Blijkbaar komt het maar een paar dagen per jaar voor, dat er helemaal geen mist om deze brug hangt. Weer aan land zijn we naar de bushalte gegaan voor de hop on-hop off bus. We besloten de blauwe route te nemen. In plaats van oortjes met vertaling, hadden we hier Thomas de reisleider die over van alles vertelden waar de bus langs kwam. Het was wel een beetje een popie-jopie gevalletje die elke keer als mensen uitstapte vroeg of hij toch wel een fooi verdiende. Onze Tom was uitgeroepen tot microfoonhulpje. Elke keer als hij even mensen uit de bus ging laten, mocht hij de microfoon vasthouden. Het was een hele leuke bustoer die langs de mooie Victoriaanse huizen reed, langs China Town, de Golden Gate park en Union Square. Onze Thomas vertelde dat het erg duur wonen was in San Francisco en dat er ook bijna geen gezinnen woonden. Er waren zelfs meer honden dan kinderen in San Francisco. Daar was alles wel goed voor geregeld. Je had hier de Doggy Day Care. Zoals wij onze kinderen naar de kinderopvang brengen, zo brengen zie hier hun hond naar de dagopvang. Ook wil de stad steeds meer auto’s vermijden. Ze sluiten steeds meer parkeerplaatsen, en de plaatsen die er dan nog zijn, zijn hartstikke duur. Je betaald hier vlot $ 60.00 voor een dagje parkeren. Alle huizen worden hier ook gecheckt of ze wel aardbeving-proof zijn. Ze verwachten binnen nu en 20 jaar een hele grote aardbeving. Daarom hebben veel huizen een overlevingspakket klaarliggen en zijn alle huizen in blokken gebouwd. Dus geen kronkelende wegen, maar alles recht toe, recht aan. Ook staan er bordjes met Tsunami road. Dat je weet waar je naar toe moet gaan in geval van een Tsunami. Ja, ze zijn wat dat betreft goed voorbereid. Nu maar hopen dat het voldoende is, mocht dit ooit gebeuren. Na de toer zijn we gaan eten bij het Hardrock Café. Daar hadden ze heerlijke fajitas (oftewel wraps). Toen weer terug naar de camper en snel ons bedje in.