GRAND CANYON - LAKE POWELL

Vanochtend om 6 uur opgestaan, snel wat gegeten en toen op weg naar de helikopters. Bij aankomst kregen we een filmpje te zien en een zwemvest uitgedeeld. Dat zwemvest snapte we niet helemaal. Ja, je kan neerstorten, maar de kans dat je in de Colorado River valt is wel erg klein. Dan worden je namen genoemd met het nummer van je helikopter. Tja, en voor sommige die dat niet weten, Hans heet Jonhannes en ik Johanna (zo staan onze doopnamen vermeldt op het paspoort). Klinkt dus erg goed, of dat Johannes en Johanna naar de helikopter willen komen ….. Ook was er een hele grote motorclub van de Hells Angels. En het treft, 1 van deze stoere, grote mannen kwam bij ons in de helikopter. Hij zou onze bodyguard wel zijn, grapte hij. Eva keek even bedenkelijk naar al zijn tatoeages en kleding, maar bij nader inzien was het een hele leuke man die naast ons Loes mocht zitten. Wel goed geregeld, je kan niet discussiëren wie waar gaat zitten. Dit gaat allemaal op gewicht. Bij het inchecken hebben we allemaal op de weegschaal moeten staan. (gelukkig werd het resultaat niet vermeld haha) En aan de hand daarvan krijg je een stoel toegewezen. En ik, die toch best wel tegen die helikoptervlucht opzag mocht naast de piloot komen zitten, jippie! Ik had mijn kinderen beloofd dat ik geen gilletje zou slaken, zoals ik normaal wel altijd in achtbanen doe. Maar dat is echt niet stoer is mij verteld) Helaas konden we nog niet vertrekken, want er bleek een hert op de baan te staan. Tja, die zal het een zorg wezen dat die toeristen op de tijd de lucht ingaan. Ook hier is alles weer perfect geregeld. Er worden foto’s voor je gemaakt en alles loopt gesmeerd. En ik moet toegeven, het opstijgen is totaal niet eng, je voelt er minder van dan in een vliegtuig. Toen de piloot onder het vliegen nog even zijn telefoon checkte, wat dronk en wat op ging schrijven, dacht ik wel even van “uh, let je wel op”, maar blijkbaar kan dit allemaal onder het vliegen. In eerste instantie vlieg je over een bosrijk gebied heen. En dan ineens zakt de bodem weg in de aarde en zie je de Grand Canyon. Echt magnifiek. Terwijl je op de achtergrond het muziekje hoort van de Elvis Presley (volgens de jongste leek het op de tune van Voglerok) en Frank Sinatra zie je pas hoe groots de Grand Canyon is. En dan zien wij nog maar een klein stukje. Helemaal onderin ligt de Colorado River. Elk jaar wordt de kloof weer zo’n 16 centimeter dieper. Het was echt een geweldige ervaring en we hadden nog wel een uurtje willen rondvliegen, maar na een half uur sta je weer met beide benen op de grond. Weer terug bij de camper, zijn we verder richting Lake Powell gereden. Onderweg zijn we nog even gestopt bij Desert View. Dit is een uitkijkpunt, gerund door de indianen. Ook hier weer een geweldig uitzicht. Wel wordt er op een bordje vermeld dat je moet uitkijken voor slangen, spinnen en schorpioenen. Had toch het idee dat Hans daardoor een beetje was afgeleid en vaak naar de grond keek. Maar wederom merk je nogmaals hoe groot deze scheur in de aarde is (zo’n 40 kilometer lang).
Bij de camping aangekomen, bleek dat we door een tijdzone gereden waren en we de klok een uur vooruit moesten zetten. Op dit moment dus nog maar 8 uur tijdsverschil met Nederland. Na de lunch gingen we op weg naar Horse shoe Bend. Volgens de Amerikanen wel een zware tocht van 1.2 kilometer, maar daar halen wij Nederlanders onze neus niet voor op. Door het losse zand en zo’n 35 graden, gingen we op pad. En pas als je bij het einde bent en je over de rand kijkt (ik heb wel 10 keer tegen de kinderen gezegd dat ze niet zo dicht bij die rand moesten gaan staan, best wel zweten voor die mama) heb je weer een geweldig uitzicht. Zie foto toegevoegd. Nadat we (samen met een aantal Japanners) wat foto’s hadden gemaakt, gingen we aan de terugweg beginnen. Halverwege het pad staat er dan een huisje waar je even in de schaduw kunt staan en waar een Amerikaan met een plantenspuit de toeristen nat spuit om verhitting tegen te gaan. Vooral de jonge vrouwen kregen voorrang. Wat een baan. Hans zag dit ook wel zitten. En toen waren we al weer beneden. We waren bijna niet gegaan, omdat de Amerikanen ons waarschuwde voor de zware tocht, maar ons inziens is het gemakkelijk te doen. Wij zijn in ieder geval heel blij dat we dit gedaan hadden. En ook de waarschuwingen dat het overal heel erg druk zou zijn, valt ons 100% mee. Terug bij de camping zijn we lekker gaan zwemmen in het binnenbad. Tja, buiten zou het een lekker verwarmd zwembad zijn (lauwe zeik zoals Hans dit noemt), dus dit was een echte verkoeling. Voor de verandering daarna maar weer de barbecue aangestoken en lekker aardappelen en groente gestoomd. Morgen zitten we hier vlakbij op een camping aan Lake Powell, dus lekker een rustig dagje.