MONUMENT VALLEY - MESA VERDE

Vanochtend vertrokken van Utah naar de staat Colorado. Op weg naar Mesa Verde. Onderweg rijden we weer door een ontzettend groot en droog rotsgebergte met soms een groene oase. Wilde paarden langs de kant van de weg, Golden Earing op de Amerikaanse radio, wat wil je nog meer. Wat is het toch gemakkelijk zo’n huisje op wielen. Je gezin, eten, drinken, alles bij de hand. Volgens mij krijgen de mensen die hier her en der wonen, niet veel mee van alle oorlogen, aanslagen en andere gekke gebeurtenissen. Het is hier super rustig en vredig. We passeren de Mexican Hat; dit is een rotspartij die lijkt op een mexicaantje met een enorme Mexicaanse hoed. Oftewel een kleine rots met een hele grote rots er boven op. Knap dat ie blijft liggen. Aangekomen bij Mesa Verde National Park gaan we bij het Visitor Centre vragen of we vanmiddag nog een tour kunnen boeken. En ja hoor, om 17.30 uur kunnen we met de Cliff Dwelling tour mee. Volgens de Amerikanen wel weer een redelijk zware tocht met ladders klimmen en zo, maar wij kunnen wel wat hebben. We bleken even bereik te hebben met de telefoon, dus meteen maar even naar het thuisfront bellen. Altijd fijn om te horen dat het daar ook goed gaat. Nadat we wat gegeten hadden, zijn we het park verder ingereden, want we moesten minstens nog een uur rijden, voordat we bij het begin van de excursie waren. Eindelijk mocht Hans een keer leuke bergweggetjes rijden met haarspelbochten. Onderweg stak er nog een coyote over. Eva hoopte ook nog slangen te zien die er zouden zijn, maar helaas (nou ja helaas) hebben we die niet kunnen spotten. Wel reden we op een gegeven moment door een gedeelte wat in 2002 was verwoest door een enorme bosbrand. Nu 14 jaar later was dit nog steeds duidelijk zichtbaar. De natuur hersteld zich wel, maar daar gaat dus een hele lange tijd overheen. Om 17.15 uur moesten wij ons melden bij Ranger Peter. Nadat hij had verteld dat er alleen water mee mocht op de excursie en als je twijfelde of je het wel durfde of gezondheidsklachten had, je nu nog kon omdraaien, vertrokken we. Zoals gewoonlijk viel de klim wel weer mee en kon de ranger het allemaal heel leuk vertellen. Zelfs ons Eva kon het een beetje volgen. We klommen over en tussen rotsen en kwamen tot stilstand bij de rotswoningen (dwellingen). Woningen heel lang geleden gemaakt door de Anasazi-indianen en in de 19e eeuw toevallig ontdekt door 2 cowboys die naar hun verdwaald vee op zoek waren. Ontzettend knap gemaakt, beseffende dat ze toen nog geen meetlat en gereedschap hadden. En de muren waren toch echt redelijk recht. De boomstammen die halverwege uitstaken gaven aan dat er nog een verdieping bovenop gemaakt was. Dit alles getuigt toch wel van een hoge beschaving bij deze indianen. Nadat de excursie was afgelopen, zijn we via ladders weer omhoog geklommen naar onze camper. Aangezien het al half 7 was, we nog een uur te rijden hadden voordat we het park uitwaren en donkere wolken met bliksem te zien waren, besloten we maar om te gaan uit eten vandaag. Nou ja, uit eten, volgens mij kun je hier in elk restaurant hamburgers bestellen.
Om 21.00 uur waren we bij de camping. De receptie was al gesloten, maar in de barbecue die naast de deur stond, hing een zakje met daarop aangegeven welke plaats de familie van Bers had gereserveerd. Ook hing er een briefje met daarop de plaatsen die nog vrij waren op de camping. Mocht je hier gaan staan, moest je morgenvroeg maar even komen betalen. Heerlijk dat dit zo kan, zoveel vertrouwen in de mens. En nu snel ons bedje in, het regent lekker hard buiten, dus dat slaapt weer heerlijk !