Dag 4 Boulder - Wilson

Vannacht was het best koud geweest, maar tegen de ochtend scheen gelukkig het zonnetje weer. Dus om 7.45 uur zaten we lekker buiten te ontbijten. Vandaag gaan we op weg naar Grand Teton National Park, zo'n 150 km rijden. Onderweg komen we langs echte cowboystadjes, waar ze nog rodeo rijden en waar je her en der ranches ziet. Op de radio is ook alleen maar Country en Westernmuziek te horen. Gelukkig hebben de pubers daar geen last van, die hebben allemaal hun oortjes in met eigen muziek. We rijden door een berggebied waar in 2016 nog een grote bosbrand is geweest. Het gras en struiken zijn alweer aan het groeien, maar alle bomen staan er als dode luciferhoutjes tussen. Kun je nagaan hoe lang het duurt voordat de natuur zicht weer helemaal hersteld heeft. Aangekomen in Jackson Hole hebben we boodschappen gedaan. Ook dit is een dorpje vol saloons, restaurantjes en winkeltjes. Erg gezellig, maar ook best wel zwetend voor de chauffeur om er met een camper van bijna 10 meter door heen te rijden. Volgens mij zeg ik het elk jaar, maar wat ben ik blij dat Hans rijdt. Dan op weg naar de camping, zodat we na een goede lunch dan toch eindelijk onze eerste trail kunnen gaan lopen. Hoewel ze bij het Visitor Centre zeiden, dat we waarschijnlijk de trail die ik had uitgezocht, niet konden gaan lopen omdat we er niet konden parkeren, waren wij zo eigenwijs om het toch gaan te proberen. Hans heeft namelijk altijd geluk als het om parkeerplaatsen gaat. Bij de Jumbo bij ons in het dorp kan het nog zo druk zijn, hij heeft altijd een plaatsje. Zo ook dus gelukkig hier. Na wat leuke manoeuvres met de camper, stond hij mooi geparkeerd. Nu op weg naar Jenny Lake. We besloten om met de boot naar de overkant te varen en van daaruit een trail te gaan lopen. Zo gezegd, zo gedaan. Maar niet natuurlijk voordat we berenspray hadden gekocht. Ik dacht altijd dat het een fabeltje was, maar hier raden ze het toch echt aan. Iedereen heeft dat hier op zak. Tja, dan wij dus ook maar. Aan de overkant aangekomen begonnen we aan de wandeling richting Cascade Canyon. Het was een hele klim omhoog, maar telkens keek je weer op dat prachtig blauw Jenny Lake met op de achtergrond hoge bergen waar nog sneeuw lag. Het was ondertussen bloedheet geworden, maar gelukkig hadden we veel water bij. We moesten zo klimmen, dat we eigenlijk geen tijd hadden om te zien of er beren in de buurt waren. Maar we zijn bang dat zolang Eva bij ons is, zich geen beer laat zien. Ze kletst de hele tijd door over van alles en nog wat. En terwijl bij ons de tong op de schoenen hangt, heeft dat kind energie voor 10. Elke grote voetstap gaat Eva Vonk bestuderen of dit misschien van een berenpoot is en ondertussen krijgen we ook allerlei weetjes te horen over roofvogels en andere dieren. De enige dieren waar wij last van hadden, waren heel veel muggen. Zoveel dat Loes al dansend en springend de berg op liep. Want als ze bleef bewegen, werd ze niet gestoken dacht ze. Helaas mocht ik het niet filmen, maar had dat heeeel graag gedaan. Onderweg zagen we kleine watervallen en eenmaal boven gekomen, kon je lekker door het water lopen. Het was zo helder en koud, dat onze Tom besloot dat dit ook best drinkbaar was. Rond 17.00 uur waren we terug bij de boot. Zodra we aan vaste wal waren, nog even een Amerikaanse simkaart schoren voor papa en dan lekker gaan uiteten. Ik had ergens goede recensies gelezen van een Italiaans restaurant om de hoek van onze camping, dus dat ging hem worden. Aangezien we allemaal (op Tom na dan) stokbrood ophebben met heel veel kruidenboter, zal het morgenvroeg wel lekker ruiken in de camper......